Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Νικηφόρος Αεράκης ...ο αληθινός, παραμένει αληθινός...


Κατηφόρισα μια βραδιά, του Μάη, στο Κρητικό Κονάκι..εκεί θα συναντούσα έναν ανωγειανό λυράρη που από παιδί τον θαύμαζα και τον θαυμάζω... τον Νικηφόρο Αεράκη.
Έναν μουσικό που η δοξαριά του, αγγίζει την αλήθεια τις κάθε μας στιγμής όταν πηγαίνουμε να τον ακούσουμε.
Όταν τον είδα να μπαίνει, όλοι σηκώθηκαν, τον αγκάλιαζαν, τον φίλαγαν..”Καλώς τον Πολιό”
Ήρθε κοντά μου και μετά από λίγο η ματιά του και το βήμα του, με οδήγησαν σε ένα τραπεζάκι στο βάθος του μαγαζιού...

Του συστήθηκα, δεν ξέρω αν ήταν απαραίτητο..


Η λέξη ΑΓΑΠΗ, ήταν το κλειδί για το άνοιγμα και τον προβληματισμό...για το πούλημα της Αγάπης..

- “Η αγάπη τα καταργεί όλα...η αγάπη δίδεται..Δεν ξέρω αν μπορείς  να τα βγάλεις πέρα μαζί της... Η πραγματική αγάπη είναι της μάνας. Η μάνα βγάζει τον εαυτό της, εκδηλώνεται πιο πολύ από τον άντρα..η μάνα θα σε πονέσει..ο πατέρας είναι πιο σκληρός, ίσως εκδηλώνει άλλα πράγματα..”


Εύκολα να τη λες, δύσκολα να μπαίνεις μέσα της..Η αγάπη  αγγίζει  την ύπαρξη σου, το Θεό, τον σεβασμό στον εαυτό σου, τη πίστη σε αυτό που αγαπάς και είσαι δίπλα του  η όχι...Το ταξίδι ήταν και είναι χωρίς όρια, πρέπει και γιατί, όταν συνοδοιπόρος είσαι στην ίδια βάρκα μαζί της...  Ο Αεράκης, είναι το απόλυτο της Κρήτης. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, γι αυτό ξεχωρίζει  στο δρόμο της Αγάπης,...


“-Νιώθω μόνος..η επικοινωνία χάθηκε, ενώ παλιά ο κόσμος ήταν πιο αληθινός..Χανόμαστε στα γιατί..κλεινόμαστε στο καβούκι μας και αναγκάζεις και τον άλλον να κλείνεται..και αυτά που πληγώνουν πρέπει να λέγονται, αλλιώς είσαι ψεύτης.  Η κατάρα του ανθρώπου, είναι το ψέμα και η αδυναμία. Δεν θα λέμε μόνο αυτά που θέλει ο άλλος ν' ακούσει.. Μου αρέσει να μιλάμε πάνω στην αλήθεια , να τη στηρίζουμε....”


“- Η φιλία είναι ότι πολυτιμότερο..Δεν τη προδίδεις για το χρήμα. Η μεγαλύτερη  δύναμη στο κόσμο, είναι ο ελληνισμός, ο Έλληνας. Ο πολιτισμός ούτε εκτελείται, ούτε σκοτώνεται, ούτε αγοράζεται, ούτε μηδενίζεται, ούτε πουλιέται, γιατί ανήκει σε όλον τον κόσμο. Θα μιλούσα για τον πολιτισμό αν ήξερα ότι θα άλλαζε η κατάσταση να πάρει πόντους.. Γι αυτό έχει μιλήσει ο Καζαντζάκης..ήταν οραματιστής, είπε αλήθειες.. Η ασκητική είναι σαν Ευαγγέλιο.. πρέπει να τη διαβάσεις πολλές φορές για να τη καταλάβεις.. Μη μου αφαιρείς  αυτός που δεν μπορείς να μου δώσεις, εννοώντας τον ήλιο που του είχε κρύψει με το να στέκεται  μπροστά του, είπε στον Μέγα Αλέξανδρο ο Διογένης, όταν τον ρώτησε , τί χάρη θέλεις να σου κάνω.“


“Ο έρωτας είναι κατάρα, όταν δεν έχεις τη  δύναμη ν' ακολουθήσεις την αλήθεια του άλλου. Θάνατος δεν υπάρχει..το σώμα φεύγει, η ψυχή είναι ελεύθερη. Δεν μπορούν  να τη πολεμήσουν, δεν αιχμαλωτίζεται, δεν μπαίνει στο κλουβί. Δεν τη πιάνεις.. Όταν πεθαίνει ο ένας, πρέπει να πάει και ο άλλος μαζί..”


Δίκιο έχει. Η επικοινωνία  στο γήινο πεδίο χάνεται, αλλά η ψυχή σαν αόρατη κλωστή, ακροβατεί , σ'ενώνει..


“Πατρίδα, είναι  εκεί που μεγαλώνεις..τα βιώματα. Η πατρίδα είναι η αξιοπρέπειά μας, τόπος της καρδιάς μας. Η μουσική δεν γεννιέται, την έχεις μέσα σου. Δεν ανήκει στο χρήμα. Η μουσική είναι ελεύθερη, ικανοποιεί εσένα. Δεν έχει σύνορα, αγκαλιάζει τους πάντες. Ανεβαίνω, παίζω χωρίς ώρα, χωρίς χρόνους. Άλλο μουσικός, άλλο έμπορος. Ο αληθινός παραμένει αληθινός. Παραμένω αυτός που είμαι... Η μαντινάδα βγαίνει από τη καρδιά, από μέσα μας”


Ο Νικηφόρος Αεράκης, έχει μια ιδιαίτερη άποψη για την αγάπη, για τις σχέσεις, για τη μη επικοινωνία των ανθρώπων, πώς μπορείς να δώσεις αν δεν τσακίσεις τα πρέπει, τα ίσως και τους συμβιβασμούς.. Μόνο όταν στηρίζεσαι στην αλήθεια και στην αγάπη  απλώνεται το ταξίδι. Τον ευχαριστώ από τη καρδιά μου για το χρόνο που κάτσαμε μαζί στο κρητικό κονάκι, για τη συγκίνηση που μου προκάλεσε, για το δάκρυ μες στα μάτια του που είδα, για την ομορφιά και την αυθεντικότητα των ζάλων της ψυχής του, τα παιξίματά του, την όμορφη μουσική βραδιά που ήταν απόλυτα προσαρμοσμένη στη κουβέντα μας και στις μαντινάδες του.
Μονάχα μες στο δάκρυ σου
γυρεύω την ελπίδα
γιατί από σένα μια χαρά
μες στη ζωή δεν είδα.

Ο Νικηφόρος Αεράκης, είναι ορμητικός σαν τα κάθάρια νερά του ποταμού. Μπαίνει κατ' ευθείαν στο θέμα. Σε ανεβάζει στην κορφή του Ψηλορείτη με τις δοξαριές του για ν' αγναντεύεις από εκεί τη  Κρήτη... για μένα ακροβατεί στη ζωή του, ανάμεσα σε δύο τραγούδια που από εκεί πιστεύω προσπαθεί να βρει την αλήθεια του...

Πώς να σωπάσω μέσα  μου, την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου η θάλασσα στα μέτρα μου...


Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες αδράχτι, σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά, σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...


Ένα μικρό δωράκι γι' αυτόν ήταν το κλείσιμο αυτής της συγκινητικής βραδιάς..

Πολύ ευχαριστώ τους Γιάννη και Δημήτρη Σταυρακάκη, για τη φιλοξενία τους ,τη ζεστασιά που έχουν και την αυθεντικότητά τους  τόσα χρόνια στη νύχτα...

Χρυσούλα Αλεξάκη- Βλάμη